Overzicht van de topologie van inductieverwarmingssystemen
Alle inductieverwarmingssystemen worden ontwikkeld met behulp van elektromagnetische inductie die voor het eerst werd ontdekt door Michael Faraday in 1831. Elektromagnetische inductie verwijst naar het fenomeen waarbij elektrische stroom wordt opgewekt in een gesloten circuit door de fluctuatie van stroom in een ander circuit dat ernaast is geplaatst. Het basisprincipe van inductieverwarming, een toegepaste vorm van de ontdekking van Faraday, is het feit dat wisselstroom die door een circuit loopt de magnetische beweging beïnvloedt van een secundair circuit dat zich ernaast bevindt. De fluctuatie van de stroom in het primaire circuit
gaf het antwoord op de vraag hoe de mysterieuze stroom wordt opgewekt in het naburige secundaire circuit. Faraday's ontdekking leidde tot de ontwikkeling van elektromotoren, generatoren, transformatoren en draadloze communicatiemiddelen. De toepassing ervan verliep echter niet vlekkeloos. Warmteverlies, dat optreedt tijdens het inductieverwarmingsproces, was een groot probleem dat de algehele functionaliteit van een systeem ondermijnde. Onderzoekers probeerden warmteverlies te minimaliseren door de magnetische frames in de motor of transformator te lamineren. De Wet van Faraday werd gevolgd door een reeks meer geavanceerde ontdekkingen zoals de Wet van Lentz. Deze wet verklaart het feit dat inductieve stroom omgekeerd evenredig met de richting van de magnetische beweging van de inductie vloeit.